کامپیوترم رو خاموش کردم تا برم. خیلی دیرم شده. باید به جایی می رسیدم. اما چند دقیقه قبل از خاموش کردن کامپیوتر، فیلمی رو که خبرگزاری دانشجو از جشن استادیوم آزادی منتشر کرده بود دیدم. نتونستم برم. دوباره سیستم رو روشن کردم تا این مطلب رو بنویسم. خدا می داند الان که دارم این متن را می نویسم بغض گلویم را می فشارد. اشک توان نوشتن رو ازم گرفته. وقتی کثافت کاری این موجودات بی حیا رو کنار هم تو ورزشگاه دیدم داشتم آتیش می گرفتم. خدا باعث و بانیش رو لعنت کنه. هر کی می خواد باشه، باشه. هیچ اهمیتی نداره. اون موجود خبیث منحرفی که جوانان این مملکت امام زمانی رو این طور به هرزه گری و کثافت کاری می کشه. خدا میدونه که منظورم چه کسی هست. انشاالله به حق فاطمه‌ی زهرا روحی فداها هر چه سریعتر شر این منحرف از سر نظام اسلامی و انقلاب عزیز کم بشه. الان اصلا حوصله ندارم بشینم متن ادبی بنویسم. ولی بعدا اساسی می نویسم. وقتی می بینم که ما میاییم توی کوچه خیابون امر به معروف و نهی از منکر می کنیم و آخرش هم بهمون توهین میشه، بعد اون آقا با پول بیت المال هرزه گری تو مملکت راه می اندازه، دوست دارم گلوی نجسش رو بگیرم و خفش کنم. ولی مجبورم تحمل کنم وقتی آقامون فرمودند(نقل به مضمون): "باید  صبر کنیم تا کار این دولت به آرومی تموم بشه..."

خدایا به ما صبر عنایت کن و دشمنان دین عزیز اسلام رو نابود کن

پ ن: به قول برادر بازارگان، خوش اخلاقی به این نیست که ملوس و ساکت باشی. گاهی اگر در راه خدا خشم کنی و زمین و زمان را به هم بریزی خیلی بهتر است.

http://delaaram.blog.ir/1392/02/04#comments

http://ansarclip.ir/10/3474-13920251