فقط همین را می دانم

مدتی است فکر می کنم که چه بنویسم ؟ از چه بگویم و برای چه ؟ با خودم می گویم خب ایام ارتحال امام(ره) است ، باید از او بنویسم . می روم سراغ کیبورد و آماده  نوشتن می شوم ؛ تو دلم میگم خدایا تو کمکم کن که آنچه را که می خواهی بنویسم ...  تا اینکه دوست عزیزی برایم پیامی می فرستد : " شهید سید مرتضی آوینی : شهادت در رکاب امام خمینی زیباست اما دفاع از ولی فقیه حاضر از آن زیباتر است؛ خون دادن برای امام خمینی زیباست، اما خون دل خوردن برای امام خامنه ای از آن هم زیباتر است." ناگهان دلم می لرزد ؛ قلبم می تپد ؛ دستانم رعشه می گیرد ؛ چشمانم می گرید ؛ خدایا یعنی چی ؟ باید چه کنم ؟ از کدام "ولی" بنویسم ؟ اصلا نوشتن از آنان کار من است؟! با این همه آلودگی و گناه که وزر و وبالم شده . نه ! نمی دانم و نمی توانم. حداقل الان نمی توانم . دارم به حرف های طلبه ای فکر می کنم که چند روز قبل از این با هم ، هم مسیر بودیم . طلبه ای که از قبل هم او را می شناختم . بی پروا و بی تقوا نظام را متهم می کرد و عالمانش را عالمان درباری می خواند ! به حدیث ائمه (علیهم السلام) استناد می کرد و جمهوری اسلامی را به سخره می گرفت ؛ و به زعم خود خیال می کرد در مسیر اهل بیت (ع) است . می گفت زن نباید به خیابان بیاید ؛ راهپیمایی  و حضور زن در مناسبات سیاسی  را بی جهت می دانست . آنقدر نمی فهمید که در قد و قواره ی این حرفها نیست . چندتا حدیث می خواند و اجتهاد می کرد...  .  کسانی را مورد انتقاد قرار می داد که سازمان های مطالعاتی آمریکا و اسراییل آنها را خطرناک می خوانند . نمی فهمید که حرفهایش از جنس حرفهای BBC و VOA است و  بوی فتنه  می دهد . و از اینهایی که حرفهایشان را نمی فهمند ، بسیار دیده ام .

و من فقط این را می دانم که بسیجی امام خامنه ای بودن ، سخت تر از بسیجی امام خمینی بودن است . فقط همین را می دانم . و تنها ، شعری را که در وبلاگ یکی از دوستان عزیزم در آن سوی مرزها خوانده ام را می نویسم :   

خمینی جان قسم بر روح پاکت     که هرگز بر نمی گردم ز راهت

خدایا از نوشته ام راضی باش

------------------------------------------------------------------------------------------

 دلا در عاشقی ثابت قدم باش                مرید خدمت پیر حرم باش

                     از این پس نیز رهپوی "ولی" باش                          مرید حضرت "سید علی" باش